Veel creatieve beelddenkers worden \'afgeschreven\' als dyslectisch: incompetente mensen waarmee de maatschappij geen raad weet. Maar dyslexie is niet slechts een probleem, het is vooral een gave. Dezelfde mentale functies die het dyslectici onmogelijk maken om goed te lezen en te schrijven, blijken - indien herkend - speciale talenten te zijn. We kunnen heel wat leren van deze \'verzetsstrijders\' tegen de rationele taalcultuur. Tijn Touber | 39 juli/augustus 2001 issue Voor beelddenkers is geschreven taal een onhandig medium. Hun begripsvorming is vooral non-verbaal - zij denken over het algemeen niet in termen van de klank van woorden. Zij horen geen woorden in hun hoofd, maar zien beelden. Ieder woord wordt geïnterpreteerd en omgezet naar een beeld. Dyslectici zijn beelddenkers in het kwadraat. Zij leren anders en komen op een andere manier tot ervaringen en conclusies. In plaats van logisch en lineair te denken, maken zij sprongen en denken associatief. Hun beelden \'groeien\' naarmate het denkproces beelden en begrippen toevoegt. Dit proces is moeilijk te doorgronden - ook voor henzelf - maar heeft als voordeel, dat dyslectici vanuit meer dan één perspectief kijken en meer informatie uit waarnemingen verkrijgen dan andere mensen. Dyslectici zien beelden van situaties en handelingen, waarbij verschillende