Boekbespreking. Rob Soetenhorst | 23 november/december 1998 issue Het herlezen van Barbara Tuchmans The March of Folly levert gemengde gevoelens op. Het blijft prachtig geschreven met grote lijnen en flitsende anekdoten, dit boek over de verblinde dwaasheid van leiders. De these van Tuchman is, dat leiders geneigd zijn een politiek te voeren die strijdig is met hun eigen belang. Tuchman begint bij de Trojanen, die zich met fatale afloop lieten foppen door de wanhopige Grieken die hun vesting al tien jaar hadden belegerd. De Trojanen hadden de zege voor het grijpen, maar liepen in de val van het Paard. Overtuigend is de dwaasheid van zes Renaissance-pausen, die zich in hun persoonlijk leven zo ver van de christelijke leer afbewogen, dat zij de Hervorming wel over hun Kerk af moesten roepen. En het thema van de dwaasheid van politieke leiders zou ook nu tot lering moeten strekken in de tijd van het post-communisme met zijn steeds oplaaiende Balkanbrand en onze radeloze leiders, die die brand niet schijnen te willen dempen. Tuchman doet ook de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog herleven met felle pennenstreken. Incompetentie, arrogantie en onwetendheid aan Britse kant, zowel bij het leger, dat dacht de vechtkunst te beheersen, als bij de politieke