Gastblog door Eco Matser, klimaatspecialist van Hivos - Rio+20 moest wel uitdraaien op een mislukking. De verwachtingen waren laaggespannen omdat iedereen weet dat de verschillende geopolitieke blokken elkaar in gijzeling houden. Het rijke Westen weigert in de buidel te tasten voor duurzame ontwikkeling (inclusief overdracht van schone technologie) in het Zuiden. Razendsnel groeiende economieën zoals Brazilië, India en China willen geen beperkingen. Duurzaam?! “Na u!”, lijken ze te zeggen. De armste landen, die zich bij gebrek aan een sterke onderhandelingspositie bij de BRICs hebben aangesloten, willen wel duurzaam mits de rijke landen over de brug komen. En zo is de (vicieuze) cirkel rond. Ode\'s eindredacteur Marco Visscher volgt in zekere zin de denkwijze van de BRICs. In die gedachtegang gaat groei en vermindering van armoede altijd ten koste duurzaamheid, en komt duurzaamheid pas later nadat een ‘bepaald welvaartspeil’ is bereikt. Wij zouden inmiddels dit duurzaamheidsparadijs zijn ingetreden. Hier maakt Visscher een denkfout. Het zijn immers de rijke geïndustrialiseerde landen die per hoofd van de bevolking (nog altijd) het meeste broeikasgas uitstoten en zo de klimaatverandering voeden. Zij verbruiken de meeste energie en plegen de grootste aanslag op natuurlijke hulpbronnen. Kijk naar ons eetpatroon. Miljoenen hectares tropisch regenwoud moeten plaatsmaken voor