145 april 2012  Een verbluffend lekker, maar naamloos gerecht. Sommige recepten zijn zo eenvoudig dat ze niet eens de naam ‘recept’ verdienen. Hoe simpel en smakelijk is het niet om drie verschillende soorten groenten in ongeveer gelijke stukken te snijden, in een beetje olie gaar te stoven in een koekenpan, een beetje zout erbij te doen, halverwege het deksel erop te zetten om het te laten garen zonder dat het aanbrandt, en dan op het laatst toch nog even het vuur hoog te zetten voor wat smakelijke bruin-krokante plekken? Blijkbaar is het een te huiselijke, onpretentieuze bereiding, die naamloos wordt doorgegeven. Terwijl het, in goede handen, een samenballing van kennis en techniek kan zijn voor een verbluffend lekker en bevredigend (bij)gerecht. Een wijze kok kiest groenten met beleid: iets uit de grond dat aardse elementen inbrengt (biet, wortel, schorseneer), iets dat omhoog groeit wat opwaartse kracht inbrengt (selderij, broccoli, boerenkool) en tot slot iets wat de breedte opzoekt (ui, pompoen, paprika). Een expressieve kok kan zich laten -leiden door kleurrijke contrasten. De wetenschapper is zich ervan bewust dat met deze bereiding zowel de in vet oplosbare smaken worden aangeboord als de in water oplosbare stoffen. Door het vuur nog even