Door computers in een kiosk in sloppenwijken te plaatsen, laat een Indiase fysicus zien dat zelfs kinderen die niet kunnen lezen en schrijven zichzelf kunnen onderwijzen - en hun land vooruithelpen. Lex Veldhoen | 93 januari/februari 2007 Het zijn smalle steegjes in Madangir, een sloppenwijk aan de rand van New Delhi. Zelfgebouwde, krakkemikkige hutjes zijn hier opeen gepropt voor de gelukszoekers uit omliggende streken. Talrijke riksjarijders versperren de onverharde, stoffige hoofdweg, in afwachting van een betalende klant. Het ligt niet voor de hand dat in dit decor ruimte is voor geavanceerde computertechnologie. Toch herbergt een kleine, roodgeschilderde kiosk langs de weg een computer, enkele felgekleurde knoppen en een smalle gleuf waar alleen kinderhanden doorheen kunnen, zodat het toetsenbord kan worden bediend. Zoals altijd staan een paar jongens en meisjes rondom de computerkiosk. Aan het buitenlandse bezoek vertelt een meisje van twaalf jaar dat ze het liefste het tekenprogramma MS Paint gebruikt en dat ze nu het Engelse alfabet leert via een abc-spelletje. Een jongen van zes laat met een aantal razendsnelle klikbewegingen zien hoe de muis werkt. Voor de goede orde: de ouders van deze kinderen zijn analfabeet en deze kinderen gaan zelf nauwelijks naar school. Deze onbemande kiosk –