Het heelal wordt \'bekabeld\'. Marco Visscher | 28 september/oktober 1999 issue Toen Charles Darwin in 1831 wegvoer van de Engelse kust, begon een lange reis waarin uitputting en hongerdood op de loer lagen. De technische uitrusting was niet altijd even ideaal. Contact met thuis ging niet verder dan brieven schrijven en hopen dat ze zouden aankomen. Pas vijf jaar later werd het voor zijn geliefde, familie en vrienden duidelijk, dat hij nog steeds in leven was. Toen pas konden ze zijn verhalen horen en vertellen over hun eigen belevenissen. Hoewel anderhalve eeuw later communicatietechnieken radicaal zijn verbeterd, doet zich een soortgelijk probleem opnieuw voor. Net als Darwin en zijn avontuurlijke voorgangers gaan onderzoeksmachines die de ruimte worden ingestuurd, langs onbekende paden, vanwaar enig contact met het \'thuisfront\' onmogelijk is. Als een robot een planeet gaat bezoeken, staat hij er alleen voor. Dat gaat veranderen. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie Nasa wil het zonnestelstel bekabelen door een netwerk van ruimtevaartuigen te ontwikkelen dat kan dienen als de infrastructuur voor toekomstige ruimteonderzoekers - mens of machine. Daarvoor zijn ten minste zes navigatiesatellieten nodig, die in een van Nasa\'s laboratoria worden gemaakt. In 2003 moet de eerste gereed zijn voor een continue verbinding met Mars,