De laatste tijd praat ik steeds meer over design thinking. Ik had geen idee wat het was. Maar ik was er meteen voor. De term beviel me. Dus begon ik die te gebruiken. Mompelend in het begin, en gaandeweg stelliger. Ik begon erover te lezen. En nu spreek ik erover. Er is geen onderwerp of ik kan het met design thinking verbinden. En zo is het ongemerkt al mijn verhalen binnengewandeld. Als een bezoeker die niet meer vertrekt. Wat is dat dan, design thinking? Tja, dat weet ik ook niet precies. Denken als een ontwerper. Met die mindset. Zoals Steve Jobs dat deed. Op design gerichte bedrijven verdienen meer dan bedrijven die dat niet zijn. Bedrijven die inhoud geven aan vorm. Die vorm en functie verbinden en die esthetisch geïnteresseerd zijn. Waar ‘lelijk’ een belediging is en ‘goed doordacht’ een eis. Terence Conran karakteriseert design als de ontmoeting met menselijke intelligentie. Want wat is er mooier dan iets wat goed is doordacht, iets wat goed is ontworpen? Mij windt het op: iets wat goed is ontworpen. Zo raak ik nog altijd van slag van het klaphek, zo’n houten hek in het bos. Een hek heeft vaak een dranger. Die doet