Banken zouden zich niet alleen moeten laten leiden door het verlangen om steeds meer winst te maken. Amy Domini | 102 december 2007 Afgelopen jaar, toen Muhammad Yunus de Nobelprijs voor de Vrede won, hoorden miljoenen mensen over de hele wereld over de wonderen die banken voor de armen kunnen teweegbrengen. Het was een welverdiende eer voor Yunus, en een geweldig bewijs van wat microleningen en andere varianten op ‘gewoon zakendoen’ kunnen betekenen voor honderdduizenden rechteloze mensen. Yunus’ Grameen Bank is een prachtig voorbeeld van de kracht van gemeenschapslenen, de derde poot aan de kruk van sociaal verantwoord investeren. (De andere twee zijn bewust bepalen wat voor aandelen we kopen en in discussie gaan met bedrijven waar we aandelen van hebben.) Voor grote groepen mensen over de hele wereld heeft ‘de triomf van het kapitalisme’ geen verbetering in hun persoonlijk welzijn gebracht. Zelfs in welvarende landen zijn er grote armoedekernen in dichtbevolkte, vervallen stadscentra en zwaar getroffen plattelandsgebieden. Overal ter wereld zijn er mensen die kunnen en willen werken, maar daarvoor geen gelegenheid hebben. Toegang tot kapitaal is een essentieel onderdeel bij het opzetten van gezonde gemeenschappen. Maar kapitaal is niet altijd beschikbaar voor arme mensen. Banken willen alleen maar