145 april 2012 Jurriaan Kamp Toen ik op school zat, bestond ADHD nog niet. Er waren drukke kinderen die het moeilijk hadden om zich te concentreren. Ik herinner me dat meneer Langelaar van de Montessorischool wel eens een vriendje naar het schoolplein stuurde om een paar rondjes te gaan rennen. Of dat een effectief \'medicijn\' was, weet ik niet. Ik weet wel dat de meesten van ons best aardig terecht zijn gekomen zonder vervelende diagnoses en zware medicijnen. Het gaat mij er niet om ADHD te bagatelliseren. Er zijn de nodige gezinnen die kampen met kinderen die niet goed kunnen functioneren. Zulke gezinnen zijn vaak blij dat de medische wetenschap een antwoord op die problemen biedt, ook al zullen ouders hun kinderen nooit graag op een permanent regime van medicijnen slikken zetten. Het echte probleem is dat die ouders vaak radeloos zijn en daarmee simpele slachtoffers voor een op winst gericht farmaceutische industrie die constant hongerig op zoek is naar nieuwe klanten en daarom klaarstaat om - soms alledaagse - symptomen en ziekteverschijnselen van nieuwe etiketten én medicijnen te voorzien. Het goede nieuws is dat er andere en betere oplossingen bestaan. Het artikel van Hanny Roskamp op pagina 26 beschrijft