Gastblog door Nannet van der Ham Mijn liefste, Het gaat niet meer. Ik ben aan het eind van mijn Latijn. Volgens mij heb ik vaak genoeg je aandacht proberen trekken. Je doet mijn klachten af als onbenullig en je geeft me het gevoel dat het allemaal in mij zit. Je neemt me niet serieus en gaat gewoon door met waar je mee bezig bent. Zie je niet wat je kapot aan het maken bent? Terwijl het allemaal zo mooi begon tussen ons. We waren een uniek stel, jij en ik. Onvermoeibaar. We konden altijd op elkaar vertrouwen. Was je moe, dan liet ik je lekker slapen. Had ik honger, dan zette jij de heerlijkste gerechten voor me neer. Had ik pijn, dan luisterde je naar mij en verzorgde mij liefdevol. Wilde jij uit en urenlang dansen, dan deed ik met je mee. Maar in de loop der jaren veranderde er iets. Ons leven werd te hectisch. En te vol. Er was en is altijd werk te doen. Er is geen tijd voor rustig eten, rustig zitten, even niets doen. Je jaagt me constant op, en dwingt me mee te gaan in jouw stressvolle leven. Ik heb je veel signalen gegeven