Een vredelievende moeder ontdekt de waarde van competitieve spelletjes. Elbrich Fennema | 92 december 2006 Omdat mijn zoon van vijftien enig kind is, heb ik me altijd extra ingespannen om hem vertrouwd te maken met de levenskunst van samenwerken en eerlijk delen – iets dat mét broertjes en zusjes vanzelf aan de orde komt, leek me. Wanneer ik ontdek dat er zoiets bestaat als ‘coöperatieve spelletjes’, bedoeld om samenwerking te stimuleren en kinderen een alternatief te bieden voor de competitie waarmee ze in de echte wereld al genoeg te maken krijgen, is mijn interesse dan ook meteen gewekt. Spelletjes zonder winnen of verliezen, zonder strijd, zonder koning te veroveren, zonder het verslaan van een vijand, zonder punten scoren... Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik me – tot mijn schaamte – realiseer dat ik me eigenlijk helemaal niets kan voorstellen bij zo’n ‘coöperatief spelletje’. Het voelt alsof ik de afgelopen vijftien jaar iets heel essentieels over het hoofd heb gezien en hopeloos tekort ben geschoten als opvoeder. Hoe is het mogelijk dat ik niets kan bedenken waarmee mijn kind zich zou kunnen vermaken dat níet competitief is? Een golf van paniek welt nu op. Als een weldenkende, vredelievende, optimistische,