De wereldberoemde gitarist

De schielijke schoonheid van…

Schoonheid schuilt in het oog van de aanschouwer. Te zien in een verroest industrieel complex, in brute architectuur, in een verdorde brandnetel, de rimpels van een geliefde. Dus laten we daarnaar op zoek gaan.

Door: Gijs de Swarte

De gitarist van de meest bekende rockband aller tijden had net een boek geschreven. Of eerlijker, een ‘biografie’ niet zelf geschreven. Het hotel aan de Tuilerieën in Parijs waar hij naartoe zou komen voor het interview, was er zo een als je alleen in de grotere wereldsteden en de duurste badplaatsen ziet. Voor de ingang mannen met spiegelende zonnebrillen en oortjes in, portiers en valets in uniform, plus een rijtje Rolls-Royces, Bentleys, Ferrari’s, Aston Martins en wat dies meer zij. Binnen, veel mannen die het, gecast als James Bond slechterik, prima zouden doen. Met vrouwen… hoe kan je dat netjes verwoorden? Vrouwen met haast cartooneske lichamelijke proporties. Zo enorm dat het ongemakkelijk leek, je daarmee ergens anders te bewegen dan in zo’n hotel. Op het dek van een Monaco-formaat jacht liggen oké, maar je stoepje voor de deur schoonvegen…? Tja, het bestaat allemaal.

En zoals dat hoort was het nog maar de vraag of de gitarist er ook echt zou zijn. Mannen in pakken fluisterden in hun revers, er werd gebeld en nerveus rondgelopen, er gingen geruchten rond. Voor de deur verzamelde zich een groeiend groepje fans dat zijn naam naar elke auto scandeerde, tot het portier werd geopend en er iemand anders uitstapte. Een vrouw brak door het al snel neergezette hekwerk en riep terwijl ze werd weggedragen zijn naam, en of hij zich haar nog herinnerde van dat concert in Londen in het jaar zoveel van de vorige eeuw.

Gebukt rennend

En toen was hij daar. Hij probeerde uit de auto te stappen maar de menigte drong zich met hekken en al naar voren. En voor hij een voet op het asfalt kon zetten stonden er twee veiligheidsmannen met uitgespreide armen voor hem. De geschoeide voet schoof de auto weer in… maar kwam snel terug. Hij was een maatje kleiner dan verwacht, met een hoed op, en in een piraten-achtige outfit van vermoedelijk onbetaalbare snit. Gebukt rennend, met de veiligheidsmannen om hem heen, legde hij de vijftien meter af naar de ingang van het hotel. Een fan van het formaat kast dook over het publiek heen en kreeg, nog in vlucht, van de achterste veiligheidsman een stomp in zijn gezicht.

Erg Brits

Maar binnen was de sfeer, niveau bij je oude tante op bezoek. De gitarist was al een ster sinds het midden van de vorige eeuw en zijn entourage, pr-mensen, personal assistants, vrienden en hangers-on, waren wat ouder en vooral erg Brits. Geen ‘loose women’, lege flessen Jack Daniels, of verdachte sigaretten, laat staan naalden en lepels. Ze zaten gezellig aan de thee; het schoteltje in de hand, het kopje voorzichtig richting getuite lippen. ‘Would you please?’ ‘Excuse me’, ‘Most certainly’, zweefden door de lucht. En de gitarist beantwoordde mijn vragen, die hem in de afgelopen vijftig jaar ongetwijfeld al eens gesteld waren, met de grootst mogelijke vriendelijkheid. De innemende lach was nooit ver weg, met tanden, in zijn hoogtijdagen zwart of verdwenen, nu wit en recht. Wel zag ik dat hij er liever vanaf wilde zijn. Beleefd, voorkomend, vriendelijk of niet, het was werk voor hem.

In een hoekje deed zijn vrouw een pleister op de neus van de kast die over de menigte was gesprongen. De gitarist stak voorzichtig een vinger op en zei, ‘Hij wilde een handtekening. Ga ik even doen als je het niet erg vindt. Je hebt het wel toch?’ Ik knikte, en in een poging nog wat van het interview te maken, zei ik, ‘Moet opeens denken aan dat u met uw gitaar die gast neersloeg, die het podium op kwam rennen.’

‘Sure’, zei hij, en bleef staan. ‘Maffe tijden.’ En daarna, met een haast verontschuldigend schouderophalen, ‘Andere tijden.’

Geen ‘loose women’, lege flessen Jack Daniels, of verdachte sigaretten, laat staan naalden en lepels.