Waarschijnlijk ben je nog nooit op zo’n manier wegwijs gemaakt. Lees zorgvuldig en weet waar je begint. Mary Sepulveda | 2 mei/juni 1995 issue Als ik ’s nachts bij volle maan op weg ga, tref ik eerst een paar voorbereidingen: ik neem een glaasje volle, rode wijn. Dan maak ik mijn lippen rood en doe een paar schoenen met hoge hakken aan. Een fleurige jurk doet de rest. Ik was mijn haar zonder het te kammen, zodat het natglanzend wijduit staat in het maanlicht. Ik ga vlug weg en kijk nog even over mijn schouder als ik de deur uitga. Ik ren met klikkende hakken door de straten en houd de zoom van mijn jurk vast. De stoplichten zijn groen, oranje en rood; ik hol om ze te kunnen halen. Claxons toeteren terwijl ik mij een weg baan door steegjes en onder bruggen. Nu is je huis dichtbij. Met losse handen vlieg ik de trap op en bons op je deur. Ik bonk met mijn handen op het hout totdat jij het hoort en de deur op een kier opent. Ik ben het, fluister ik, en onstuimig lachend trek jij mij naar binnen, de donkere kamer in. Als de wind