Paulo Coelho over Acacio Augusto Castro da Paz, die pelgrims de weg wijst naar Santiago de Compostela. Max Christern | 113 januari/februari 2009 issue Jaarlijks lopen duizenden mensen de wandeltocht naar Santiago de Compostela om te ontsnappen aan materialisme en te ontsnappen aan zichzelf. Moe maar voldaan komen ze het Praza do Obradoiro op wandelen, de moderne pelgrims die hier in de heilige Spaanse stad Santiago de Compostela hun tocht afronden. Het imposante plein bij de kathedraal is het eindstation van een lange wandeling voor de honderdduizenden die dit doen tussen april en november, meestal vanuit het Franse Pyreneeëndorp St. Jean Pied de Port. Je herkent ze aan hun volle rugzakken en hun grote stokken, waaraan een schelp bungelt als symbool van Sint Jakobus (Sant’Iago), de heilige naar wie deze stad is vernoemd. Veel mannen hebben hun baard laten staan en vrijwel alle wandelaars stralen een aanstekelijk soort voldoening uit. Nog een paar stappen over de trappen en dan zijn ze in het heilige der heiligen: de eeuwenoude kathedraal waar ze in de dagelijkse dienst de zegen krijgen van de dienstdoende priester. Acacio Augusto Castro da Paz bekijkt de peregrinos, zoals de Spanjaarden de wandelaars noemen, met een glimlach als