Muziekbespreking. Ton Maas | 29 november/december 1999 issue Begeleid door een als aoud (Arabische luit) vermomde contrabas, grijpt een exotische maar vrijwel meteen vertrouwde stem je bijna ongemerkt naar de strot, om je vervolgens bij de oren te vatten en mee te sleuren op een wonderbaarlijke rondreis door een imaginair landschap van onvermoede schoonheid. Waar komen deze betoverende klanken vandaan? Zo te horen uit Noord-Afrika. Maar dan brengt een elektronisch bewerkte gitaar, bijgestaan door trompet en slagwerk, je opnieuw in verwarring. Wat is dit voor muziek? Geen jazz. Of toch? Een minuut later is daar opnieuw die stem... De traag golvende beweging is niet die van water, maar onmiskenbaar die van woestijnzand. Ingetogenheid en extase wisselen elkaar af. Maar net als je denkt de situatie onder controle te hebben, ontspint zich een ritmische en uiterst geraffineerde gedachtewisseling tussen aoud (een echte nu) en tabla. Waar gaat dit heen? Gehypnotiseerd blijf je luisteren - meer dan zestig minuten lang. Om na afloop te moeten constateren dat deze wonderlijke muziek als een tornado heeft huisgehouden in je hoofd en je lijf en je jezelf verbijsterd afvraagt hoe je ooit zónder hebt kunnen leven. Augustus 1998. In het Oostenrijkse plaatsje Saalfelden vindt het