Recensie \'De Tarot\'. Jurriaan Kamp | 6 januari/februari 1996 issue Toekomst voorspellen is zo oud als de mensheid. Maar de westerse cultuur heeft het waarzeggen de afgelopen eeuwen stevig verdrongen. Het rationalisme heerste en in die filosofie heeft elke gebeurtenis een fysieke oorzaak. Alles wat buiten de keten van oorzaak en gevolg staat, bestaat eenvoudigweg niet. Toch heeft deze skepsis het toekomst voorspellen nooit volledig uitgebannen. Ook in de westerse wereld hebben astrologen, helderzienden en medicijnmannen hun aanhangers. En velen laten een horoscoop trekken, Tarotkaarten leggen of raadplegen het Chinese orakelboek I Tjing. Het orakelen lijkt zelfs in opkomst. Misschien wel omdat meer en meer mensen met Shakespeare concluderen dat ‘er meer is tussen hemel en aarde’ dan alleen simpele, op causaliteit gebaseerde kennis. Tarotkaarten profiteren ook van deze hernieuwde belangstelling. Dit orakelsysteem bereikte Europa met de Kruistochten vanuit het Nabije Oosten. De mystiek van de Tarot viel vervolgens slecht bij de Kerk die graag het monopolie op de filosofische inzichten in het menselijk bestaan behield. Het ‘duivels prentenboek’ ging dan ook in de ban. Van de kaarten bleef slechts het ‘gewone’ kaartenspel waarmee het volk spelletjes kon spelen. Onlangs verscheen een boek over Tarotkaarten dat vooral ook met zijn