Een exclusieve voorpublicatie uit Fritjof Capra Fritjof Capra | 101 november 2007 In de ideeëngeschiedenis van het Westen vormt de Renaissance – de periode van het begin van de vijftiende tot het eind van de zestiende eeuw – de overgang van de middeleeuwen naar de moderne tijd. In de jaren zestig van de vijftiende eeuw, toen de jonge Leonardo da Vinci in Florence in de leer was om schilder, beeldhouwer en bouwkundige te worden, was het wereldbeeld van zijn tijdgenoten nog doordrenkt van het middeleeuwse denken. Wetenschap in de moderne zin van het woord – een systematische empirische methode om kennis over de natuur te verkrijgen – bestond niet. Kennis over natuurverschijnselen, soms juist, soms onjuist, dateerde van Aristoteles en andere denkers uit de oudheid en was door de theologen van de scholastiek met de christelijke leer vermengd. Het resultaat werd gepresenteerd als officieel goedgekeurd geloof. Wetenschappelijke experimenten werden door de autoriteiten afgekeurd en als subversief beschouwd. Alle kritiek op Aristoteles werd opgevat als kritiek op de Kerk. Leonardo da Vinci brak met die traditie. Geheel zelfstandig ontwikkelde hij, een eeuw voor Galileï en Francis Bacon, een nieuwe empirische benadering van de wetenschap met behulp van systematische observatie van de