131 november 2010 Terwijl gotan project, tangovernieuwers van het eerste uur, hun muzikale waar aanprijzen met ronkende titels als Tango 3.0, vindt in Finland een meer bescheiden maar veel speelsere revolutie plaats. De jonge accordeoniste Johanna Juhola, op de hoes van haar cd Fantasiatango uitgedost als Pippi Langkous, heeft zo haar eigen opvattingen over de tango nuevo. Zo is ze niet vies van een gezonde dosis elektronica. Al meteen in het eerste stuk is Juhola’s kompaan Tuomos Norvio druk in de weer met electronics en effecten. De hoofdrol van Juhola’s zwierige en bij vlagen hitsig pompende accordeon blijft echter onbedreigd. In Viimeinen Kojootti ontvouwt ze haar langetermijnvisie. Het stuk begint ingetogen en bespiegelend. Maar dan duikt plotseling een jankende elektrische gitaar op, die Juhola’s accordeon eerst zijdelings volgt en later tokkelend de begeleiding overneemt, het tempo geleidelijk opvoerend tot een soort krijgsdans. De charge mondt uit in een traag kolkende klankbrij, waarin de verlossing volgt in de vorm van het opbeurende intro van Fantasiatango. Dat nummer bevat enkele muzikale knipogen naar Astor Piazzolla, de man die de tango als eerste vanuit de bars en bordelen van Buenos Aires naar het concertpodium leidde. Met Carlos brengt Juhola bovendien een onverbloemd eerbetoon