Voor mensen uit Indonesië zijn wonderlijke verhalen heel gewoon. Redacteur Brian de Mello dook in zijn familiegeschiedenis. Mijn vader kon als geen ander wonderlijke verhalen vertellen. Verhalen over zijn geboorteland dat vroeger Nederlands-Indië heette. Met een mysterieuze ondertoon, waarbij de rillingen je soms over de rug liepen. Ze eindigden altijd met een glimlach, maar als het bedtijd was kroop ik extra diep onder de dekens. Niet alleen omdat het behoorlijk koud was in mijn tochtige slaapkamertje, maar vooral om me veilig af te sluiten voor al die spannende personages uit de verhalen van pa. Ze zouden wel eens pardoes naast mijn bed kunnen staan. In het nuchtere Nederland van de jaren zestig en zeventig waren de exotische vertellingen in onze huiskamer, vaak tijdens verjaardagen en andere koempoelans, een oase van verwondering en mysterie. Het grote schilderij in de huiskamer herinnerde aan een uitgestrekt Javaans landschap met rijstvelden en inheemse dorpjes. Dat beeld moest opboksen tegen de geur van bloemkool, een melkboer die aan de deur kwam en Johan Cruijff. Ergens in de spagaat tussen oost en west vormden de verhalen over Indonesië een brug van herinnering en verlangen. Overleving Voor het vaderlandse publiek waren de verhalen van Multatuli en Louis