146 mei 2012  Jurriaan Kamp Jaren geleden, toen ik correspondent was in India, liep ik met de architect en stedenplanner Charles Correa door Mumbay, dat toen nog Bombay heette. Correa liet mij een project van hem zien: een nieuwe woonwijk voor de Indiase middenklasse. Op een hoek hield Correa plotseling in en wees glunderend naar het einde van de straat. ‘Daar ben ik trots op’, zei hij. Ik volgde zijn hand en het enige wat ik zag, was een verzameling van een paar kartonnen krotten. Ik was verbaasd. Hoe kon Correa blij zijn met de komst van sloppen in zijn mooie nieuwe wijk? ‘Een stad gaat pas leven als er mensen willen wonen. Het feit dat “mijn” wijk aantrekkelijk is voor arme mensen is een goed teken. De wijk begint te leven’, zei Correa. Die wandeling in Bombay had plaats in 1987, dus 25 jaar geleden. India kampte toen al met de uitdaging van een grote trek naar de steden. Alle ontwikkelingsgeleerden zagen dat toentertijd als een probleem en ze bevolen beleid aan dat mensen op het platteland zou houden. Charles Correa zag iets anders: hij zag dat mensen werden aangetrokken door het leven in de stad en dat die