Ursula Sautter | 133 januari /februari 2011 Geïnspireerd door de waterafstotende bladeren van de lotusbloem, is de Lotusan-coating geschikt om buitenmuren schoon te houden zonder chemische reiniging www.istockphoto.com/stedenmi   Wilhelm Barthlott staat bij Moeder Natuur kennelijk in een goed blaadje. De directeur van het Duitse Nees Instituut in Bonn, dat de biodiversiteit van planten bestudeert, liet zich door de waterafstotende bladeren van de lotusbloem inspireren om zelfreinigende verf en pleistermaterialen te ontwerpen. Toen Barthlott in de jaren zeventig lotusbladeren onder de elektronenmicroscoop bekeek, zag hij dat het oppervlak was bezaaid met kleine uitstulpinkjes, slecht een enkele duizendste deel van een millimeter hoog. De knobbeltjes maken het mogelijk dat vuil door zelfs de miniemste druppeltjes vocht al van het blad wordt gewassen, doordat de vuildeeltjes rusten op de uiteinden van de oppervlaktestructuur. ‘Als een fakir op een spijkerbed’, omschrijft Barthlott het zelf. In samenwerking met fabrikanten heeft Barthlott een coating ontworpen die de structuur van het lotusblad benadert. De verf en pleistermaterialen van Lotusan zorgen ervoor dat de buitenwand van een gebouw door de regen wordt schoongewassen, zodat chemische reiniging niet langer nodig is. Een wand die met Lotusan-coating is behandeld, blijft niet lang vochtig, waardoor ongezonde microben minder tijd krijgen