Er zijn culturen op deze planeet die geen woord hebben voor minuut of uur, culturen waar een moment een hele morgen kan duren. In onze cultuur daarentegen is de doelmatige en produktieve besteding van tijd een kunstige prestatie geworden. Stephan Rechtschaffen | 4 september/oktober 1995 issue Als je drie bordjes kunt laten balanceren op drie stokjes, krijg je als beloning een vierde bordje en dan een vijfde. Er gebeurt iets geks naarmate ons levenstempo omhoog gaat. Onze definitie van ‘een moment’ wordt korter en korter, waardoor ons bewustzijn van tijd in steeds kortere perioden wordt gesplitst. Door steeds meer gebeurtenissen in steeds minder tijd te proppen, gunnen we ons geen rust om deze gebeurtenissen werkelijk te proeven en te beleven. Het resultaat is dat de toekomst steeds sneller komt. Het ‘nu’ wordt de inleiding van ‘het volgende’. We maken iets af zodat we aan iets nieuws kunnen beginnen. Onze levenssnelheid heeft een kloof geslagen tussen ons gevoel en onze gedachten, die verschillende snelheden hebben. Gedachten die elektrisch worden verwerkt gaan veel sneller dan gevoelens die hormonaal en chemisch werken. De moderne wereld eist van ons dat we sneller functioneren, dus hebben we al onze tijd nodig voor – wat ik