Tijn Touber vraagt zich af waar \'ik\' ophoudt en waar \'jij\' begint. Tijn Touber | 60 oktober 2003 issue Na twintig jaar was ik weer terug in het land waar ik een belangrijk deel van mijn jeugd heb gewoond: Amerika. Ik zag er mijn oude school, slenterde langs straten waar ik ooit speelde en ontmoette vrienden van weleer. Ze vonden mij veranderd – rustiger en introverter geworden. ‘Dan had je hem een tijdje terug moeten zien’, zei Paul, mijn reisgenoot. Ik ken Paul nog niet zo lang, maar samen reizen leek ons een goed plan, omdat Paul zich wat spiritueler wilde ontwikkelen en ik wat meer op aarde wilde landen. Paul zou deze vakantie vroeg opstaan om te mediteren. Ik zou laat op blijven om wijn te drinken. Het experiment is waarschijnlijk geslaagd, want terug uit de Verenigde Staten zag een jeugdvriendin de oude Tijn steeds meer terugkomen. Ik vraag me echter af of die Tijn ooit is weggeweest. Volgens mij ben ik een heleboel Tijnen. En daarbij ook nog een heleboel Jaapen, Rogers en Nicolettes. Misschien ben ik iedereen wel. Moderne wetenschappelijke denkers vinden in ieder geval van wel. Tijdens hun zoektocht naar steeds elementairdere deeltjes, stuitten zij op