Echte innovatie betekent niet iets nieuws ontdekken, maar gebruikmaken van hetgene dat eerder bedacht is. Steven Johnson | 136 mei 2011 Foto: Michael Flippo/Dreamstime.com Toen Miles Davis met So What?, het eerste nummer op het album Kind of Blue, zijn breuk aankondigde met de bebop-conventies, werkte hij toch nog binnen de conventies van de Dorische toonladder (een modus die inderdaad teruggaat op de Dorische Grieken). En Davis bouwde zijn nieuwe geluid uit wat je de ‘oude, stabiele platforms van de instrumenten zelf’ kunt noemen, zoals de ventieltrompet die hij bespeelde. ‘Natuurlijke’ trompetten – zonder de complexe ventielen waarmee de muzikant op een andere toonsoort kan overstappen zonder van instrument te wisselen – zijn bijna zo oud als de Dorische modus. De moderne ventieltrompet die Davis bespeelde, was in de negentiende eeuw al een gestandaardiseerd instrument, nadat er tientallen jaren overal in Europa door instrumentmakers aan was geknutseld. Davis kon iets van het aangrenzend mogelijke van de jazz verkennen, en bijdragen aan de uitvinding van een heel nieuw genre waarop anderen konden voortborduren, deels omdat hij noch de Dorische modus hoefde uit te vinden, noch de ventieltrompet. Een deel van een goed idee is het ontdekken van wat al voorhanden is