De oceaan spreekt: Hou van mij

‘Ik hou het meest van de ochtend. Het eerste zachte zonlicht streelt mijn golven. Ik glinster van de aanraking, maar hoef er nog niet heet van te worden. Tevreden rol ik voorwaarts en vlei me languit over de kust. Schelpen rollen mee, krabben rennen weg en vogels komen badderen. Ze dippen hun bast, en druppels vol twinkeling vallen terug op mij.

DOOR: DE OCEAAN – VIA: ILCO VAN DER LINDE

En daar zijn de dolfijnen, vermoeid door hun nachtelijke jacht, gracieus op weg naar een plek om te rusten. Spaanse dansers kruipen in hun schulp. Tonijnen schieten snel naar grote diepte. Twee blije duikers zakken mee en schieten duizenden bellen kietelend omhoog.

Een eerste teen voelt mij aan, ergens een gil. Ouders met kinderen, die niet konden wachten; blijdschap door de ochtendduik.

Ik kom ogen en oren tekort. Alles dartelt, kabbelt, rolt en dolt.
Maar dan komen de boten. Knallende herrie, van mijlenver. Ruige netten trekken diepe sporen over de bodem van mijn bestaan. Alles, maar dan ook alles, rukt het mee; gewurgde zeesterren, ladingen zand, hom en kuit, het licht valt uit. En pats, pats, pats, overal wordt er afval in mij gedumpt. Plastic wegwerpflessen, wie verzint zoiets? Zakken, tassen, stinkende luiers. Flats! Vijfentwintigduizend kilo afval per minuut, maar het vóelt als het tienvoudige. Alsof ze je slaan, uitlachen, vernederen, met iedere fles die wordt gesmeten of door rivieren in mij wordt gekotst.

Ergens breekt weer een pijp en dikke, zwarte drab vermengt zich ongevraagd met mijn zilte vocht. Een spoor van moord en smeer; meer en meer.

En dan die zon, die knalt maar door; de hitte is niet meer te harden. Mijn koralen verzuren, wuivende kleur verbleekt. Vissen snakken naar lucht en voedsel, wie zie ik vandaag voor het laatst?
En tja, dan opeens botst de waarheid op mij in, als de zoveelste tanker op een klif. Ik had nog zo gehoopt dat het vandaag anders zou gaan! Maar het blijkt een dag als alle andere. Frustratie maakt zich van mij meester. Emotionele eb, ik trek me terug, laat die verrotte aarde maar vergaan. Trouwens, hoezo spreekt iedereen altijd zo liefkozend over “Moeder Aarde”? Ík ben de moeder én de vader van alles dat leeft! Ík vang alle hitte op, ík maak de meeste zuurstof, ík lever het meeste voedsel, ík zorg voor regen en sta dus aan de basis van alles dat groeit.

Verdomme, hou van mij!

‘Ik dans weer mee in het ritme met de maan en verzoen me.’

Maar ik snap het wel. Alles op land is zichtbaar: het aangeschoten dier, de gekapte boom. Wie ziet de lekkende pijpen, de verbleekte koralen, de verwoestende netten; wie o wie? Dan zijn die plastic flessen eigenlijk nog een geluk bij een ongeluk: ze drijven, ze clusteren, ze vormen een kilometersbrede soep. Alsof ze onverzettelijk het menselijk falen reflecteren en die wezens een spiegel voor willen houden: “Jullie willen er wel vanaf, maar het lukt je niet!” Net als wanneer een zwemmend mens een drol denkt te kunnen lozen, omdat hij zo nodig moet. Als ik weer eens zo’n tafereel bespeur dan lach ik me suf. Dat mens denkt er mooi vanaf te zijn, maar de drol drijft nog tijden achter de eigenaar aan! Well done, plastic soup, well done! Worstel en blijf boven, totdat ze de laatste fles uit me hebben gevist en er ook niet eentje meer bijkomt.

Ach, en uiteindelijk ebt mijn frustratie weer weg. Ik laat de irritatie van mij afglijden, als de druppels langs de huid van een zeehond. Ik waardeer de zakkende zon, die purper brengt, oranje en goud. Ik dans weer mee in het ritme met de maan en verzoen me. Ik zoek naar de schaarse schoonheid in alle pijn. Zelfs kwallen zijn mooi, als je er goed naar kijkt. En de parels in een oester ontstaan door het constante schuren van een zandkorrel in het kwab. Ooit moeten we hier toch wel doorheen komen? Ooit is alles weer onbedaarlijk mooi.

En die mensen, ze weten ook niet beter. Wie heeft het ze ooit verteld?

En er zíjn er ook die het wél weten. Hen koester ik als bakens in de nacht. Hun ijver is hartverwarmend. Met luchtbellen en grijparmen pakken ze het plastic, en soms zelfs met hun blote hand. Ze maken er T-shirts van en hoesjes voor hun mobiel. Er zijn er die vissoep maken van planten of walvissen bevrijden uit netten of zich vastklampen aan de schroeven van boeven. Er zijn er die nachten op het strand waken en daardoor rennen bij het ochtendgloren honderden schildpadjes veilig naar mij toe.

Ja, er zijn er die mij zien voor wat ik waard ben, als bron van leven en inspiratie. Waaronder de dichters en zoenende stellen langs de kust. Tegen hen met hoop en liefde wil ik roepen: hou vol, ga door, geniet, koester, dicht en zoen. Je bent niet slechts een druppel in de oceaan, je bent de hele oceaan in één druppel! En tegen alle anderen roep ik: hou van mij! Omdat ik zeker weet: waar je van houdt, dat wil je beschermen. Hou van mij! Laaf je aan mijn overvloed. Zie mijn schoonheid, zie het! Ja, hou van mij! Zoals ik hou van jou, onvoorwaardelijk.’ •

OceanLove is geboren
Deze maand ziet OceanLove het licht. Met fotografen, dichters, duikers, filmers, verhalenvertellers, wetenschappers en activisten geeft OceanLove de oceaan een gezicht én een stem. Met publicaties, sociale media-kanalen, een speciaal boek en een ‘community van ocean lovers’ komt er veel meer aandacht voor de kwetsbaarheid en de schoonheid van de oceanen en alles wat hierin leeft. OceanLove gaat mensen zó in het hart raken dat ze niet langer wegkijken, maar juist meehelpen, als nieuwe vrijwilliger, donateur of activist.

Ook verzamelt OceanLove samen met haar partner Dopper handtekeningen – de Dopper Wave – om het gebruik van plastic wegwerpflessen tegen te gaan en beleidsmakers te inspireren hetzelfde te doen.

OceanLove is een nieuw initiatief van Ilco van der Linde, ook de (co-)founder van Dance4Life, MasterPeace en alle Bevrijdingsfestivals. The Optimist gaat het project in de komende jaren volgen en Van der Linde is gevraagd om zich als gastredacteur aan te sluiten. Hoe bouw je een nieuwe beweging, wat levert het op, waar loop je tegenaan? Groeipijnen, groeispurts, onverwachte wendingen en verrassingen; hij zal hierover schrijven, in het magazine en op www.theoptimist.nl. Ter inspiratie voor iedereen die rondloopt met een positief plan. Bouw en volg je mee? Dat kan ook via OceanLoveNews op Instagram en www.oceanlove.news

Foto: Floris Leeuwenberg