Waarom we niet de planeet, maar mensen en economische groei centraal moeten stellen in onze plannen voor een echt duurzame toekomst. Jurriaan Kamp | NRC-bijlage november 2010 De ochtenddouche, meestal om half zeven, is een van mijn favoriete momenten van de dag. De douche is een prachtig voorbeeld van de excessen van de moderne Westerse levensstijl. Dagelijks spoelen wij miljarden liters schoon water het riool in, terwijl elke dag duizenden mensen sterven wegens gebrek aan veilig drinkwater. Nee, mijn dagelijkse douche lijkt geen geweldige bijdrage aan een betere, meer duurzame wereld. Maar onder de douche beleef ik ook mijn creatiefste momenten van de dag. Met het vallende water stromen nieuwe ideeën en inzichten mij toe; mijn meeste plannen worden dáár geboren. Mijn bijdrage aan een betere wereld was aanzienlijk beperkter geweest als ik minder onder de douche had gestaan. Ik zou minder water hebben ‘verspild’, maar ik zou ook veel minder goede dingen hebben gedaan. Ofwel: als het om mijn duurzame bijdrage gaat, kan ik toch maar beter blijven douchen Het gangbare gesprek over duurzaamheid lijkt op mijn douchedilemma. Nog steeds echoot de boodschap van de Club van Rome uit de jaren zeventig: ‘grenzen aan de groei’ – de voorraad