Het ongelijk van de Maya-kalender Tijn Touber | 88 juli 2006 issue Laatst heb ik tien uur naar The Beatles Anthology gekeken: vijf dvd’s die de carrière van de Fab Four in beeld brengen. Ik zag ze als onschuldige jongens optreden in nachtclub The Cavern. Ik zag ze spelen voor de koningin en in het Shea Stadium in New York waar ze zichzelf niet eens konden horen, omdat ze werden overstemd door het aanhoudende gegil van 60 duizend fans. Wat nog het meest opviel, was de blik in de ogen van de meisjes. Die verwondering... Die volkomen verbazing over wat ze zagen en hoorden. Je ziet dat ze (nog) geen idee hebben hoe ze moeten reageren op zoveel moois. Moeten ze gillen, huilen, lachen, schreeuwen, stil zijn, de haren uit het hoofd trekken? Je ziet ook dat de meisjes flauwvallen, omdat ze de hoeveelheid emoties niet meer aankunnen. Toen ik al die songs weer hoorde langskomen, realiseerde ik me hoeveel vernieuwing die vier jongens uit Liverpool hebben gebracht. Vrijwel alles wat je kunt bedenken op het gebied van popmuziek hebben ze bedacht: de mooiste ballades, de meest indringende protestsongs, de meest psychedelische composities, de lekkerste refreintjes, de ondeugendste uitspraken, de