Van de andersglobalisten tot de Wikipedianen: zelforganisatie is het sleutelwoord. Niet doen wat je wordt opgedragen, maar doen wat je kan en wil bijdragen Marco Visscher | 96 mei 2007 De verschillen hadden niet scherper kunnen zijn in de Italiaanse stad Genua in de zomer van 2001. Achter gesloten deuren waren Bush, Blair, Chirac en de vijf andere regeringsleiders van de G8-landen bijeengekomen. Zoals dat op dat nivea gaat, was alles strak georganiseerd: hoe laat er waar precies werd ontbeten, wat er op het menu stond, wat er werd besproken en wanneer er tijd was voor ontspanning. Aan het draaiboek hadden honderden mensen gewerkt over een periode van een jaar. Buiten de vergaderruimte in het stadscentrum van Genua – op afstand gehouden door een enorme politiemacht – hadden zich tienduizenden mannen en vrouwen uit alle windstreken verzameld. Het waren natuurbeschermers, vakbondslieden, mensenrechtenactivisten, pacifisten, leraren, boeren, politici, advocaten, studenten. Zij waren niet gestuurd door hun afdelingshoofd of assistent. Zij hadden niet eens een idee hoe hun dagen er precies uit zouden zien. Zij werden gedreven door één gedeeld ideaal: de wereldleiders duidelijk maken dat de mensen over wie zij regeren, willen meepraten. De protestbijeenkomst was een voorbeeld van zelforganisatie, waarin iedereen