Groeiend verzet tegen ongevraagde reclame-uitingen krijgt steeds meer vorm. Tijn Touber | 69 augustus 2004 issue Wel eens gedachteloos uit het raam van een trein, metro of bus gestaard en je gerealiseerd dat je al een kwartier een irritant reclamedeuntje in je hoofd hebt? René George Vasicek zegt in High Times (mei/juni 2004), het maandblad dat over méér gaat dan over blowen alleen, dat hij er zoveel last van heeft, dat hij overweegt multinationals een proces aan te doen wegens het ‘onrechtmatig innemen van geheugenruimte in zijn hersenen’. Een grap? Nee, Vasicek is bloedserieus. En hij is niet alleen. Met zijn standpunt schaart Vasicek zich onder een groeiend leger ‘cultuurkrakers’ die genoeg hebben van de eindeloze stortvloed van jingles, slogans, posters en andere ongevraagde reclame-uitingen. Dat is meer dan een persoonlijke aversie tegen de ‘commercialisering van openbare ruimte’. Cultuurkrakers maken zich zorgen over de nog onbekende gevolgen van een reclamecultuur. Zij vrezen voor het geestelijk welzijn van hun medeburgers. De Amerikaanse auteur Norman Mailer betoogde in de vijftigste verjaardagseditie van Playboy (januari 2004) dat televisiereclames aan de basis van leerproblemen staan. ‘Ooit was het mogelijk om als kind concentratiekracht te ontwikkelen – hetgeen wel eens het meest vitale element van