Bij tegenslag moet je de moed verzamelen om weer volop in het leven te staan. David Servan-Schreiber | 124 maart 2010 issue Van een vriendin kreeg ik een aangrijpende e-mail waarin stond: ‘Enorme schok: borstkanker. Een behandeling van achttien maanden, ik zal je de details besparen... Ik moet nu genezen zijn en inderdaad lijk ik redelijk gezond. Maar eerlijk gezegd, leef ik constant met de angst dat de kanker terugkomt... Als anesthesieassistente zie ik vaak patiënten bij wie het terugkomt en dan ben ik weer helemaal overstuur. Ik leef niet, ik ben alleen aan het overleven.’ Wat is er aan de hand als je met een herinnering blijft zitten die zo beangstigend is, dat je je levenslust verliest, ook al is de ziekte met succes behandeld? Het kan betekenen dat je de ziekte als een psychisch trauma hebt ervaren – zoiets als een gewelddadige overval of een verkrachting. Elke ervaring van volslagen machteloosheid laat een emotioneel litteken achter. De herinnering kan zo levendig zijn, dat nog lang daarna over alles een waas van machteloosheid hangt. Je kunt er het gevoel aan overhouden dat het leven niets goeds meer in petto voor je heeft, dat je je plaats in de wereld