Aangezien ik al geruime tijd weet dat ik hier op aarde ben om van mijn emoties af te raken, is \'wat is de zin van het leven\' voor mij geen vraag. Emotie is chemie. Afzien van die chemie, het lichaam, is de kunst. Bram Vermeulen | 36 januari/februari 2001 issue Het probleem is nu: hoe krijg ik dat voor elkaar? Dat elk probleem juist een mogelijkheid is, is een ander verhaal. In een poging uit te vinden hoe ver ik feitelijk ben, schakelde ik mijn geliefde in. Die weet waarmee ik bezig ben en slaat hartelijk de tweede keer op de andere wang. Dus ik vraag haar, de kaarsen aan, de open haard brandt, buiten guurt de wind, kortom, ideale omstandigheden: \'Vertel mij waar ik nog te raken ben? Maak mij kwaad. Zoek de knop!\' Ze begint voorzichtig. Mijn eetgewoonten ken ik, ik lach erom. Eigenlijk ken ik de meeste van mijn gewoonten wel. De daaropvolgende eindeloze opsomming verbaast mij zeker, maar ik ben er voorbij. Ik blijf houden van mijzelf, ik kan niet stuk. Maar dan komt ze af met het feit dat ik altijd toegeef aan mijn oudste dochter, sterker nog, die windt mij om haar vinger. In