De tranen drogen op. Sloppen zullen spoedig tot het verleden behoren. Wij zullen onze gevangenissen verbouwen tot fabrieken en opslagplaatsen. Mannen lopen met de borst fier vooruit, vrouwen glimlachen en kinderen schateren. De hel staat voor eeuwig te huur.’ Milton Friedman | 2 mei/juni 1995 issue Zo begroette Bill Sunday, evangelist en kruisridder tegen de demon Rum, de komst van het verbod op alcohol in de Verenigde Staten begin 1920. Wij weten nu hoe tragisch zijn verwachtingen gedoemd waren. Het alcoholverbod is een poging tot genezen, een paardemiddel dat de situatie verslechtert, zowel voor verslaafden als voor ons allemaal. Dat geldt ook voor drugs. We kijken eerst naar de verslaafde. Het legaliseren van drugs zou het aantal verslaafden kunnen vermeerderen, maar het is niet duidelijk of dat zou gebeuren. Verboden vruchten hebben vooral aantrekkingskracht op jonge mensen. Belangrijker is dat handelaars drugsverslaafden ‘pushen’ door de eerste doses gratis te verschaffen. Het loont de handelaar, want eenmaal verslaafden zijn gevangen klanten. Als drugs legaal verkrijgbaar zouden zijn, zou het mogelijk profijt van zo’n onmenselijke activiteit verdwijnen, omdat verslaafden goedkoper aan hun trekken kunnen komen. Drugsgebruikers zouden beter uit zijn als ze hun ‘stuff’ in het daglicht zouden kunnen krijgen. Verslaafden moeten