Misschien wel het grootste gevaar voor het publieke domein is privatisering. Susan George, vice-president van Attac, gebruikt liever een ander woord: vervreemding. Susan George | 45 april 2002 issue Publieke diensten vereisen in eerste instantie enorme investeringen - denk maar aan spoorwegen en hoogspanningskabels - die niet bepaald de concurrentie bevorderen. Daarom lagen publieke monopolisten als meest optimale oplossing altijd al voor de hand. Maar neoliberalen beschouwen alles wat publiek is per definitie als \'inefficiënt\'. Wat gebeurt er als een natuurlijke monopolist wordt geprivatiseerd? Meestal is het daarbij normaal en vanzelfsprekend dat de nieuwe kapitalistische eigenaren aan hun klanten monopolistische tarieven in rekening proberen te brengen en zichzelf riant belonen. Klassieke economen noemen dit fenomeen \'structureel falende marktwerking\', aangezien de prijzen onnodig hoog zijn en de dienstverlening aan de consument niet altijd even optimaal is. Om deze structureel falende marktwerking te voorkomen, hebben de kapitalistische landen van Europa tot aan het midden van de jaren tachtig vrijwel zonder uitzondering diensten als posterijen, telecom, elektriciteit, gas, openbaar vervoer en luchtvaart - maar ook riolering en vuilophaal - toevertrouwd aan monopolisten in staatseigendom. De Verenigde Staten vormen in dit opzicht de grote uitzondering, want die zijn te groot om natuurlijke monopolisten een