Wat ik leerde over geven en ontvangen dankzij het cadeau de WK-finale bij te wonen. Max Christern | 129 september 2010 issue Max Christern, hoofdredacteur Ode Nederland. Foto: Vincent Mentzel Zijn stem droeg de toon van lichte opwinding. Hij belde om iets leuks te delen, maar wat dat precies was, hield mijn broer nog even geheim. ‘Hoe is het?’, wilde hij eerst weten. Het was een paar dagen voor de finale van het wereldkampioenschap voetbal. Nederland verkeerde in een oranjeroes en ik deed daar vrolijk aan mee. De vakantie was in aantocht, het was lekker weer, dus het obligate maar niet minder gemeende antwoord op zijn vraag was: ‘Goed.’ Toen kwam de reden van zijn telefoontje aan bod en de echte vraag die hij wilde stellen. ‘Wil jij nu alvast al je verjaarscadeaus hebben voor de rest van je leven?’ Het plezier straalde door de vraag heen en ik kon hier alleen maar volmondig ‘ja’ op antwoorden. Maar wat wilde hij me nu geven? Het antwoord kwam meteen: ‘Ik heb twee kaartjes voor de finale!’ Twee mannen in extase, als kinderen zo blij omdat ze de belangrijkste wedstrijd van hun volwassen leven mochten gaan zien. U mag er even uw