De Paus deed zijn eigen ketting af en hing hem om de hals van Robert Muller, hoge diplomaat van de Verenigde Naties. Een Noord-Amerikaanse Indianen opperhoofd deed hetzelfde. Muller draagt ze beide. Ode sprak met de man die van jongs af aan al een doel voor ogen heeft: het paradijs op aarde. Tijn Touber | 83 januari 2006 Toen Robert Muller, voormalig topbestuurder bij de Verenigde Naties, vijfentwintig was, speelde zich een tragedie af die zijn levensloop drastisch zou wijzigen. ‘De Tweede Wereldoorlog liep op zijn eind,’ vertelt Muller. ‘Ik maakte deel uit van het Franse verzet. Mijn compagnie kreeg het bericht dat er zich twintig gewapende Duitsers schuilhielden in een barak bij ons in de buurt. Ik was de enige die Duits sprak, dus werd ik aangewezen om met ze te onderhandelen. Het waren jonge mannen – jongens nog eigenlijk, bang en wanhopig. Via een megafoon haalde ik ze over om naar buiten te komen. Ik beloofde ze dat we hun geen kwaad zouden doen, dat ze veilig waren en over een paar dagen naar huis werden gestuurd. Ze kwamen naar buiten en gaven zich over.’ Muller fronst zijn wenkbrauwen diep en praat op zachte toon verder. ‘De dag