Aan water wordt sinds mensenheugenis kracht toegeschreven. Oude culturen, van oost tot west en van noord tot zuid, spraken lang geleden al over de geest van het water. Dit fenomeen komt onder andere terug in Keltische, Afrikaanse, Slavische, Japanse en Romeinse mythen en sagen. Een zoektocht naar de geest die meesleurt, verkwikt, vernietigt en leven geeft. De oude Grieken wisten als geen ander raad met de bovenmenselijke rol van water. Zij geloofden dat het water mythologisch werd geregeerd door types als Nereus en Okeanos. Deze laatste hield er samen met zijn zus Thetys, met wie hij vanzelfsprekend getrouwd was, duizenden kinderen op na. Om precies te zijn drieduizend dochters, de Oceaniden ofwel waternimfen, verbonden aan het zoute water, en een schare Potamiden, die tot taak hadden de rivieren te beschermen. Dan hebben we het nog niet over de Naiaden (zoetwaternimfen) en Nereïden (zeenimfen), gelieerde halfgoddelijke geesten in verschillende soorten en maten. Je kon ze maar beter te vriend houden, want voor je het wist was het water, of de geest, goden en halfgoden die erin schuilgaan, je minder gunstig gezind. Waterput Dichter bij huis, in mijn eigen familiekring, kennen we het verhaal van de geest bij de waterput. In de