Waarom ‘rechts’ radicaler is dan ‘progressief’. Jay Walljasper | 70 oktober 2004 issue Mijn hele volwassen leven ben ik verslaggever, maar ik vind het nog altijd grappig te zien hoe vaak de media belangrijke verhalen over het hoofd zien. Zodra ik merk dat wat ik om me heen zie in tegenspraak is met wat me wordt voorgeschoteld in kranten, televisiejournaals en – jawel – ook in tijdschriften, ben ik op zulke voorbeelden gespitst. Mijn journalisteninstinct wordt geprikkeld en ik weet dat er ergens een grote scoop ligt te wachten. Het verschijnsel viel me voor het eerst op toen ik nog op de academie zat en voor mijn brood recensies van popmuziek schreef voor het studentenblad. In die tijd was New Wave de grote mode, bejubeld als de authentieke stem van de Amerikaanse jeugd door recensenten van rockmuziek in de publicaties uit New York die ik aandachtig las. Maar in de bus in Minneapolis hoorde ik jongeren naar iets heel anders luisteren. De jonge inheemse Amerikanen in mijn buurt hadden op een of andere manier de rapmuziek eerder ontdekt dan de hippe muzieksmaakmakers van Manhattan, ook al was de rap juist in New York op straat geboren. Tegenwoordig weet bijna niemand