Toen de schaakcomputer Deep Blue van IBM in 1997 de schaakgrootmeester Garry Kasparov versloeg, slaakte de mensheid een gefrustreerde zucht. Het zat er al een tijdje aan te komen, we moesten – helaas – erkennen dat computers met zelf-denkende software beter zijn dan het menselijk brein. Die frustratie kwam niet voort uit het feit dat schaken een moeilijk spel is, maar er zijn meer schaakbewegingen te maken dan er atomen in het universum zijn. Dat soort saai, ingewikkeld rekenwerk laten we graag aan computers over. We zuchtten, omdat we een – tot dan toe – unieke menselijke eigenschap niet langer alleen aan mensen bleek voorbehouden. Schaken is namelijk ook creatief. In een schaakspel zijn persoonlijkheden zichtbaar. Schaakgrootmeesters zoals Kasparov of Bobby Fisher hebben een ‘stijl’ en een aantal van hun beroemde spellen kan worden omschreven als ‘mooi’ of zelfs ‘elegant’. Het zal u dan ook niet verrassen dat Kasparov niet blij was met zijn verlies, hij beschuldigde de computer zelfs van valsspelen. De computer had een compleet onverwachte schaakbeweging gemaakt waardoor Kasparov dacht dat hij te maken had met een grotere intelligentie. Hij meende zelfs dat het helemaal geen programma was, maar een andere schaakgrootmeester. Maar helaas voor Kasparov verloor