Economische modernisering geldt als de weg naar de toekomst. Technologie en automatisering verhogen de produktiviteit. En dat is goed nieuws. British Steel wordt gezien als een gezonde staalproducent nu in twintig jaar tachtig procent van het personeel is verdwenen. Werkloosheid teistert de voormalige staalgebieden. Paul Kennedy en de dreiging van de modernisering: waar is nieuw werk? Paul Kennedy | 4 september/oktober 1995 issue Landen hebben lange tijd economische modernisering gezien als de weg naar vrede en welvaart. Maar in de nieuwe wereldeconomie gaat dit streven steeds minder op. In een wereld waar concurrerende bedrijven de grens overgaan voor het laagste arbeidsloon en waar technologische vernieuwingen mankracht overbodig maken – het toenemend aantal werkzoekenden ten spijt – kan de standaardformule van vooruitgang zijn belofte niet meer waarmaken. Neem bijvoorbeeld het beroemde geval van British Steel. Twintig jaar geleden was British Steel een van de grootste genationaliseerde fabrieken in Europa, die werkgelegenheid bood aan honderdduizenden mannen en vrouwen. Tevens was het de minst doelmatige en de minst produktieve staalindustrie ter wereld, die het zelfs aflegde tegen concurrenten binnen Europa. Thans is de situatie volkomen anders. British Steel is geprivatiseerd. De eens zo machtige vakbond is uiteengevallen. Drieëndertig van de zevenendertig kleinere, minder