Hoe veranderden de Nederlandse Spoorwegen van een stroef, stoffig en veel bekritiseerd openbaarvervoersconcern in een moderne dienstverlener met tevreden klanten? Een gesprek met de NS-topman Bert Meerstadt. Max Christern | 120 oktober 2009 Het zilveren kraantje aan de nieuwe koffiemachine intrigeert hem. Daarmee kun je de melk voor een cappuccino opwarmen. Maar geen van de aanwezigen weet hoe het moet. ‘Kom maar,’ zegt Bert Meerstadt, ‘dat doe ik wel even’. Hij draait aan een paar knoppen, spuit wat warm water door het kraantje en binnen een paar seconden komt er een vertrouwenwekkend pruttelend geluid uit het apparaat. Even later staan er twee keurige cappuccino’s op tafel en kan het gesprek met de president-directeur van de Nederlandse Spoorwegen echt beginnen. Dat kordate optreden is in veel opzichten typerend voor Bert Meerstadt (1961). ‘Ik vind het leuk als iets onmogelijk lijkt en het toch niet is’, zegt hij later. De moderne koffiemachine trekt niet zomaar zijn aandacht: er huist nog steeds een techneut in Meerstadt, die in de jaren tachtig bouwkunde studeerde aan de Technische Universiteit in Delft. Hij wilde architect worden, net als zijn vader. Maar de studie daagde hem onvoldoende uit en hij besloot een andere route te kiezen voor