Waarom je elke drie jaar van baan moet wisselen

Vroeger stond het slecht op je cv als je regelmatig van baan veranderde. Recruiters dachten dat je niet in staat was om je functie goed te vervullen, slecht met collega’s omging of dat je simpelweg niet loyaal was en je niet kon vastleggen. Dat stigma begint te veranderen. Wat logisch is, want de millennials, ook wel Generatie Y, zijn ruimschoots toegetreden tot de arbeidsmarkt.

Die groep verwacht dat ze in hun carrière continu kan leren, zich kan ontwikkelen en vooruit kan komen. Dat is dus heel anders dan eerdere generaties, die zich levenslang committeerden aan een werkgever in de hoop dat ze daar eerlijke promotiekansen zouden krijgen. Bovendien bouwden oudere generaties een pensioen op. Millennials wachten niet op eerlijke kansen en rekenen al helemaal niet meer op een pensioen.

Job hoppen is goed

Er zijn heel wat goede redenen om na een paar jaar een nieuwe werkgever te zoeken. De economie is niet meer wat het is geweest – en wordt dat ook niet meer. Werknemers die ook langer dan twee jaar bij een bedrijf blijven, verdienen soms tot wel vijftig procent minder.

Job hoppers leren juist meer, sneller, presteren beter en zijn zelfs trouwer. Zij willen namelijk in een korte tijd bij een bedrijf een goede indruk maken. Patty McCord werkte als chief talent officer (een soort werver voor de personeelsafdeling) bij Netflix. Daar realiseerde ze een innovatieve werkgeverscultuur in het bedrijf. De belangrijkste, kritieke verandering zit hem ook in de manier waarop wervers naar hun kandidaten kijken, volgens McCord. Leveren potentiële werknemers al vanaf het begin slimme bijdrages? We moeten onze maatstaf veranderen. Iedereen die bij een bedrijf wil binnenkomen en zegt ‘dat ze hun werk goed doen en bijdragen’ is ongeschikt.

Nu coacht en adviseert ze ondernemers over cultuur en leiderschap. Volgens haar is job hoppen goed. Jonge mensen zouden elke drie tot vier jaar van baan moeten veranderen. Volgens McCord verbeteren je vaardigheden sneller als je van bedrijf wisselt, want de leercurve is steiler.

Leercurve

Waarom is de leercurve dan steiler? Omdat job hoppers regelmatig uit hun comfortzone stappen. Ze beginnen bij bedrijven, weten dat ze snel moeten leren, een goede indruk moeten achterlaten en het resultaat moeten verbeteren. Allemaal binnen een paar jaar, zodat ze naar hun volgende verovering kunnen. Daarom zijn het vaak strebers en leren ze veel in een korte tijd.

Er zijn zelfs mensen die menen dat je leven daar stabieler van wordt. Je leert niet snel als je niet oefent met de vaardigheid om een nieuwe baan te krijgen. Dat maakt dus dat je carrière minder stabiel is over de jaren heen. Je maakt jezelf volkomen afhankelijk van een werkgever en het enige wat je na vijftig jaar overhoudt, is een gouden horloge.

Vroeger dachten mensen tevens dat werknemers die langer aan het bedrijf waren verbonden, waardevoller waren. Ze zijn immers intensief getraind in het werk en ze voeren het daarom ook goed uit. Maar wat blijkt? In werkelijkheid zijn werknemers die niet leren minder betrokken en doen zij hun werk daardoor slechter. Werknemers die er het langst zijn, leveren het minste op. Werknemers die juist op zoek zijn naar een andere baan, maken zich sneller nuttig en hebben daar minder tijd voor nodig.

Uit onderzoek blijkt ook dat de leercurve na drie jaar eigenlijk uitvlakt. Met uitzondering van een paar werkvelden, zoals onderzoeks- en wetenschapswerk, zouden de meeste mensen als ze betrokken willen blijven moeten vertrekken.

Trainen

Maar hoe zit het dan bij de bedrijven? Het is kostbaar om medewerkers te trainen. Als bedrijven daar steeds in moeten investeren, zou het resultaat daaronder kunnen lijden. Als coach krijgt McCord deze vraag ook regelmatig. Het behouden van getrainde medewerkers is een belangrijk punt en dat loslaten, is volgens haar dan ook beangstigend. Ze hebben immers geïnvesteerd in de werving van groot talent. McCord heeft daarom een standaard advies: ‘Over vijftien jaar, als je bedrijf snel groeit vanwege alle job hoppers die komen en gaan, is het onbelangrijk of er nog institutionele kennis aanwezig is, tenzij je een instituut bent.’