Problemen op wereldschaal vragen om een nieuw soort leidinggeven. Paul Gilding | NRC mei 2011 Ik hoor thuis in de tamelijk bizarre wereld van deskundigen die moeten beoordelen of klimaatveranderingen en een gebrek aan duurzaamheid de stabiliteit van onze beschaving op aarde bedreigen. Dit gegeven leidt ertoe dat mijn e-mailinbox en dagelijkse gesprekken sterk gekleurd worden door discussies over de vraag of de mensheid wel capabel is het hoofd te bieden aan wat ons binnenkort te wachten zal staan. In dit wereldje sta ik te boek als optimist. Maar in mijn kringen is optimisme uitermate afhankelijk van de context. Het gaat hierbij niet om de vraag of alles helemaal in orde komt. Het staat inmiddels wel vast dat we een periode tegemoet gaan van grootschalige economische en sociale ontworteling, veroorzaakt door een combinatie van ecologische overbelasting, een falend financieel stelsel en sterke schommelingen in grondstofprijzen, vooral die van voedsel en aardolie. Dus geeft de toekomst ons ongetwijfeld daarvoor in de plaats maatschappelijke en economische problemen, met name het stilvallen van de economische groei, militaire conflicten, massale vluchtelingenstromen en de kans dat vele honderden miljoenen, zo niet miljarden mensen perioden van hongersnood moeten doormaken. En desondanks word ik gezien als een