Harry Starren
Spreker, dagvoorzitter en publicist rond thema’s als strategie, leiderschap en ondernemerschap.
Hoe vaak ik dit voorbeeld niet gehoord hebt: ik dacht net aan je, en toen belde je. Toeval bestaat niet. Terwijl het nu zo mooi bewijst dat toeval wél bestaat. We denken vaak aan anderen. We denken aan zoveel. We kunnen het denken niet laten. Ik durf te zeggen dat we heel vaak aan iemand denken en dát de betrokkene dan níet belt. Mensen met liefdesverdriet zullen dit herkennen.
Wie een auto met een beperkt marktaandeel wil kopen, ziet die auto van dat speciale merk, overal. En zoiets schijnt ook zo te werken bij vrouwen met een kinderwens. Overal zwangere vrouwen. En om aan te geven hoe ingewikkeld het kan zijn: wie net door zijn partner is verlaten, ziet overal gelukkige stelletjes. Het leven is niet altijd een pretje.
Synchroniciteit is de vrucht van alertheid. Van wakker in het leven staan. Heel veel in het leven valt samen. Veel kansen doen zich voortdurend voor. Maar het ontgaat ons als wij in onszelf opgesloten zijn. Wie kansrijke ontmoetingen wil vermijden is het beste af met de gedachte ‘ik ben niet leuk’. Wie een nieuwe baan zoekt, is gebaat bij ontmoetingen ‘om het toeval een handje te helpen’. Wie naar een feest gaat, loopt een verhoogde kans op een relatie. Wie in een bruisende stad woont, heeft een grote kans op vermakelijkheid. Zoals je op het platteland vaker dan gebruikelijk rust en stilte vindt.
‘Synchroniciteit is de vrucht van alertheid’
Context is bij synchroniciteit een wondermiddel. Als je het toeval uit wilt lokken, ga dan naar Antwerpen of Maastricht. Slaak dan een verraste kreet als je je buren ontwaart bij het museum of op een terrasje op het centrale plein.
Zelf kom ik nogal eens iemand tegen als ik naar Nice ga. Ik woon daar en vlieg daar (ja ik weet het) regelmatig naar toe. De vluchten naar Nice zijn een zandloper: de kans versmalt zich tot een vliegtuig. Een overzichtelijke context. Wie het toeval een handje wil helpen zou ook in de hal van een NS station van zijn woonplaats kunnen gaan staan.
Synchroniciteit is vooral een levenshouding. Die heeft behalve context ook tijd en aandacht nodig. Het is net als met schoonheid: je moet er oog voor hebben. Wat bij een cynische vriend de verzuchting ontlokte: maar dat geldt ook voor lelijkheid.
Lees alles over synchroniciteit in het nieuwste nummer van The Optimist dat nu in de winkel ligt en dat eind april bij abonnees in de brievenbus valt.
Reacties
3 reacties op “Column Harry Starren: Synchroniciteit en zo”
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Ach Harry, wat jammer nou toch dat je je niet even verdiept hebt in de oorspronkelijke betekenis van synchroniciteit… Het was ook interessant geweest om de verbinding te leggen tussen de inzichten van Jung en de ontdekkingen binnen de kwantumfysica. Gemiste kans…
Ik heb jaren mogen samenwerken met Tom, een zeer deskundige technicus, die mij terzijde stond bij medisch neurofysiologisch onderzoek. Plotseling verdween hij uit mijn leven, onderzocht andere mogelijkheden op de wereldbol. Ik hoorde jaren niets van hem. Toen bezocht hij me in een nachtelijke droom in mijn huis. We praatten over vroeger en toen liet ik hem uit. Ik riep hem na: ‘Tom wat is je adres?’ Hij hoorde me niet meer. Die middag viel zijn adres bij mij in de bus.
Wat later ontmoetten we elkaar in levende lijve. Toen hoorde ik dat hij jaren dacht dat ik dood was, doordat iemand die jaloers op me was -de reden noem ik nu niet- hem dat had verteld.
Sindsdien geloof ik in ‘energetische velden’, bv. in de morfische velden van Rupert Sheldrake (hoe weet de hond dat zijn baas thuiskomt) enz.enz.
Het gebeurt vaker dan we denken. Dat zaken samenvallen in de tijd. Door ons bewustzijn te ontwikkelen, onze alertheid te ontwikkelen we het vaker gewaar. We raken er gespitst op. Soms roept de context (de tijd) gebeurtenissen op. Zo is de boekdrukkunst op meerdere plaatsen tegelijk uitgevonden. Een expert op dit gebied ben ik niet. Gefascineerd door het fenomeen ben ik wel.