Clubtrouw

Hoofdredacteur Brian de Mello had opeens weer in de gaten hoe clubtrouw in elkaar zit en hoe sport verschilt van politiek.

DOOR: BRIAN DE MELLO

Het overlijden van Diego Maradona herinnerde mij eraan hoe clubtrouw werkt. Het is het verhaal van de Argentijn die erin slaagde om een Italiaanse voetbalclub en haar trouwe volgelingen een gevoel van trots terug te geven. Dat leverde hem niet alleen een bijna koninklijke status in Napels op, maar ook eeuwige trouw van de fans. 

Mensen die zich verbonden voelen met een vereniging, een groep of een club kunnen razend fanatiek worden. Overdag lijken het brave burgers, maar zodra ze het domein van hun roedel betreden, veranderen ze als weerwolven in supporters die maar één ding willen: bevestiging van hun geloof. Ik had vroeger een collega die doordeweeks keurig in pak alle klanten vriendelijk te woord stond, maar je moest hem zondags niet tegenkomen in het voetbalstadion, alwaar hij zingend en tierend de tegenstander naar de verdoemenis wenste. Mensen laten volledige portretten van hun idool op de rug tatoeëren als bewijs van onbetwistbare trouw. En als dat te veel van het goede is, volstaat een kleine afbeelding op arm of been, of een naam in eeuwige inkt in de halsstreek, als ode aan hun ster.

Kijkend naar de taferelen rond Forum voor Democratie vroeg ik mij af of iemand ooit een tatoeage van een politicus op zijn of haar lichaam heeft laten zetten. Loopt er ergens een VVD’er rond met het lachende gezicht van onze premier op de borst? Heeft iemand ooit gedacht ‘doe mij maar een prent van Henk Krol boven mijn bejaarde billen?’ Of zou er een man zijn met het woord TRUT op zijn edele deel getatoeëerd, waarbij in opgewonden staat de naam THIERRY BAUDET verschijnt? Misschien Baudet zelf, kan ik me zo voorstellen.

Het verschil tussen sport en politiek wordt zo weer eens pijnlijk duidelijk. De bijbehorende verschillen in trouw idem dito. Nul procent kans dat aanhangers van Feyenoord of Ajax tijdens de midlifecrisis zeggen: ik denk dat ik maar eens overstap naar een andere club. Terwijl er hele volksstammen zijn die iedere vier jaar met zweet op het voorhoofd in het stemhokje een andere keuze maken dan vier jaar eerder. Dat komt ongetwijfeld doordat de band tussen trots en trouw in de politiek dunner is dan de geloofwaardigheid van Ferd Grapperhaus of de daadkracht van Lodewijk Asscher. Ik pleit daarom voor meer Maradona’s in de politiek: genieën die een club een boost kunnen geven om die trots en trouw te herstellen. Zolang ze uit Argentinië – en niet uit Polen, Hongarije of Roemenië – komen, lijkt me dat best verantwoord. 

Die koning van ons is heus zo dom nog niet.