Als ik later dood ben, ga ik mezelf lekker laten channelen. Lisette Thooft | 11 november/december 1996 issue Willige doorgeefluiken te kust en te keur. Ik neem wel een leuke hoor, niet zo\'n scharrig huisvrouwtje uit Appelscha. Liever een lange, slanke, licht Aziatisch ogende jongeman met diepliggende, donkere ogen uit Amsterdam-Zuid. Of een rijzige oude vrouw met een krans van wit haar uit Bussum. Het moet een beetje indruk maken, dan stijgt de kans dat ik met mijn medium de media haal en een grote, trouwe, goedgelovige menigte om mij heen verzamel, die alles slikt wat ik wens door te seinen. Kijk, dat lijkt me nou zo heerlijk. Nu is alles wat ik zeg nog aan kritiek onderhevig. Want ik ben ook maar een mens, een gewone sterveling, en misschien zie ik sommige dingen toch niet helemaal goed. Maar als ik dood ben, is dat in één klap anders. Doden spreken blijkbaar ex cathedra vanaf die schimmige plaats aan gene zijde: ze zijn per definitie onfeilbaar. Natuurlijk moet je een beetje soft beginnen om je reputatie te vestigen maar dat is niet zo moeilijk. Mijn tekst heb ik bij wijze van spreken nu al paraat. Liefde is de boodschap (liefde