De bureaucratie en de gemeenschappen voeren een gevecht om de gunst van het volk. De oorsprong van die strijd ligt in het feit dat de bureaucratie tegenwoordig de elementaire diensten verleent, waarvoor vroeger een kleinere gemeenschap zelf zorgdroeg. Degenen die sociaal beleid voeren ontwerpen ‘menselijke diensten’ voor ‘consumenten’. John McKnight | 4 september/oktober 1995 issue Maar dit concept waarbij organisaties individuele mensen bedienen stuit op grote problemen. Hoewel de verschillende instellingen steeds omvangrijker en geraffineerder worden, worden hun programma’s steeds ondoelmatiger. Ze doen zelfs afbreuk aan hun oorspronkelijke bedoeling. Zo blijkt dat projecten voor heropvoeding mensen consequent ‘trainen in misdaad’. Een groot aantal patiënten loopt in ziekenhuizen gevaarlijker infecties op dan waarvoor ze werden opgenomen. In scholen in de grote steden raken kinderen steeds verder achterop vergeleken met bevoorrechte leeftijdgenoten op particuliere scholen. Ondanks hele legioenen therapeuten, sociale werkers en bureaucraten zijn er misdaadmakende gevangenissen, ziekmakende ziekenhuizen en dom makende scholen geschapen. Het systeem moest wel falen omdat het het belangrijkste onderdeel van de maatschappij buitensluit: de gemeenschap, de groep die bestaat uit gezin, vrienden, buren, de wijkvereniging, kerken, clubs en lokale media. Dat zijn zo ongeveer alle sociale instellingen waaraan mensen een bijdrage kunnen leveren. In een sociaal systeem