Voor een eerlijke verdeling van schoonheid Jay Walljasper | 79 september 2005 issue Laat ik maar beginnen met een biecht. Vanochtend, toen ik eigenlijk hard aan deze column zou moeten werken, was ik een stukje aan het fietsen. Het was een heerlijke zomerdag, hier in Minneapolis, en ik kon de roep van de blauwe lucht niet weerstaan. Doelloos (en opgewekt) fietsend waar mijn instincten me maar heenbrachten, ontdekte ik een stuk van de buurt waar ik nog nooit was geweest. Al snel kwam ik erachter waarom. Het is één van de meest troosteloze plekken van de stad: sombere, bruine appartementencomplexen net naast een razende snelweg, omgeven door een vruchteloze woestijn van parkeerplaatsen. Dit is geen krottenwijk, en ook niet één van de beruchte Amerikaanse sociale woningbouwprojecten. Het lijkt gebouwd uit goede materialen en het is goed onderhouden. Het is gewoon lelijk. Het wel of de architecten ervan uit waren gegaan dat de mens maar twee dingen wil in het leven: een dak boven het hoofd en een parkeerplaats voor de auto. Maar mensen, zelfs de arme mensen die hier terechtkomen, streven naar het genieten van schoonheid. Dat verklaart waarom de eigenaren van dit complex zo’n moeite hebben om de appartementen