Marco Visscher | 127 juni 2010 Zet twee leden van de Mabaan—stam uit Soedan aan de uiteinden van een voetbalveld, met de ruggen naar elkaar toe, en ze kunnen elkaar nog altijd verstaan wanneer ze op gedempte toon spreken. Kom daar in de moderne stad maar eens om. Het geraas van auto’s, het gezoem van de computer, de gesprekken op mobiele telefoons, de muziek in winkels en oordopjes: ze hebben ons afgeleerd om het gehoor af te stemmen op stilte. Dat heeft negatieve effecten op onze gezondheid — versnelde hartslag, vernauwing van de bloedvaten — en daarom pleit de Amerikaanse journalist George Prochnik voor het recht op stilte. Voor zijn sprankelende boek, In Pursuit of Silence, bezocht hij kloosters en zentuinen, maar ook een wedstrijd waarbij de decibellen worden gemeten van de stereo—installatie die amateurknutselaars in hun auto hebben vervolmaakt. Prochnik praatte met de voorlopers van ‘stille architectuur’, maar ook met een ‘geluidsontwerper’ die ervoor zorgt dat in winkels precies de juiste muziek — in het juiste tempo, op het juiste volume — zorgt voor optimale omzet. Zijn onderhoudende boek is een pleidooi voor de verloren deugd van stilte: ze scherpt onze aandacht, ze verenigt ons en helpt ons de