Patrick van Haperen: ‘Bicultureel eenoudergezin, zonder vader, Kolenkitbuurt’

Wat er ook over ons bestaan te melden valt, er zijn altijd mensen die het voor anderen willen verbeteren. Van kinds af aan meegekregen, door persoonlijke ervaringen geïnspireerd geraakt, intrinsiek aanwezig? Aan het woord Patrick van Haperen, Creative Director voor een betere wereld.

‘Ik zou dit niet vertellen als jij niet om een voorbeeld gevraagd had. Waarom niet? Nou, gewoon omdat het zo lijkt op je eigen loftrompet steken. Maar goed, vorige week reed ik, met enige haast, zoals dat gaat van de Marnixstraat richting de Kinkerstraat en op een hoek daar, op een vluchtheuvel bij de stoplichten tussen twee wegdelen in, zat een oudere man op zijn rollator. Vermoedelijk dakloos. Ik fietste door en op een gegeven moment, ter hoogte van de Vomar supermarkt, honderd meter verderop, dacht ik, ja, wacht even, er lopen heel veel mensen langs die hem niet zien. Zou het zijn dat die man daar gewoon maar even zit, of kan hij niet meer oversteken? Kortom, fiets je door of ga je terug? Terug dus. Gesprekje, man was redelijk oké, kon het zelf wel, zei hij. Oké.’

Eenoudergezin

‘En omdat we dit interview gingen doen, schoot het me later weer te binnen en dacht ik, zo’n situatie doet een soort appel op je, maar waarom? Je kan daar lang en kort over praten maar ik denk… Ik kom uit een bicultureel eenoudergezin, zonder vader, Kolenkitbuurt, buiten de ring, wat niet de beste buurt was toen. En ik merkte al vroeg dat ik met mijn Nederlands klinkende achternaam toch net even met wat meer wegkwam dan mijn vriendjes. Dat is wel blijven hangen. En dat je je later dan realiseert hoe onrechtvaardig dat is, en ook dat je een uitermate gevoelige antenne voor rechtvaardigheid hebt ontwikkeld. Dat is denk ik, als ik wat verder zoek, eigenlijk de reden dat ik alleen maar voor merken werk die wat toevoegen aan onze wereld.’

‘En twee, het was – mijn moeder en ik. Had mij vrij jong gekregen. En als je wat ouder wordt merk je dat er op een bepaalde manier naar haar wordt gekeken. Dat stak wel. Dus wat denk je te moeten doen als joch? Zorg dragen, de boel bewaken, het allemaal zo goed mogelijk doen. Geen vioolmuziek hoor, er was genoeg leuks, maar het vormt je wel zo’n jeugd. En je kan er natuurlijk meerdere theorieën op loslaten maar uiteindelijk komt het hier wel zo’n beetje op neer. Willen dat het allemaal wat beter wordt. Je best doen.’

Tekst: Gijs de Swarte