Hoe limburgse moslims mij gelukkig maken. Petra Stienen | NRC maart 2011 Voor mij is de islam net als elke andere religie als een lucifer’, zegt ze. Er is nog een flintertje zachte g te horen in de stem van Leyla Çakir, terwijl ik haar spreek in het stationsrestaurant op Utrecht Centraal. ‘Zoals je met een lucifer kaarsen kunt aansteken, een haardvuur kunt doen oplaaien en warmte in je huis kunt brengen, kun je er natuurlijk ook vreselijke dingen mee doen.’ Al sinds haar jeugd werkt Leyla – opgegroeid in het Zuid-Limburgse Geleen – aan het bijstellen van het negatieve beeld van haar religie. Als eerste vrouwelijke bestuursvoorzitter van een moskee en voorzitter van de moslimvrouwenorganisatie Al-Nisa heeft ze geleerd om te gaan met de angst en zorgen over de islam. Leyla merkt dat mensen met de meeste kritiek zelden echt contact hebben met Nederlanders die ook moslim zijn. Ze is dan ook verbaasd over de hoge percentages stemmen voor de PVV in haar thuisprovincie, juist op die plekken waar nauwelijks mensen met een moslimachtergrond wonen. Net als Leyla en Geert Wilders kom ik uit Limburg. Als negentienjarige met een enorme nieuwsgierigheid naar de rest van de wereld wist ik